Do poczytania także: POZOSTAŁE CZĘŚCI RELACJI Z WYJAZDU oraz PODSUMOWANIE KOSZTÓW.
Każdy wyjazd ma punkt kulminacyjny. Miejsce, o którym się marzyło i trzyma kciuki, żeby tylko nie rozczarowało.
To jest, pod warunkiem, że jedziecie z jakimś minimalnym zasobem wiedzy wygrzebanej z przewodników.
Jadąc na Sri Lankę, cieszyłam się najbardziej na Sigiriyę. Kto by się nie cieszył na myśl o skalnym ostańcu w kształcie lwa, wyrastającym z niczego i pośrodku niczego, na szczycie którego stał kiedyś pałac? Zresztą, obczajcie sami, tu idziemy.
Będzie zabawa!
Żeby była zabawa, trzeba najpierw zjeść śniadanie. U tej pani nad jakością jedzenia czuwali Jezus i Archanioł Gabriel, więc nie mogło nie być smacznie. Na ścianie wpisywali się ludzie z całego świata – pozdrowienia dla tych, co pozdrawiali z Mosiny.
Jak prawie wszyscy wiemy z historii, różni władcy mieli różne pomysły na wydanie kasy i eksploatowanie darmowej siły roboczej.
Na Cejlonie w V w. n.e. młody Kassapa najpierw zabił ojca, a potem uciekł przed zemstą brata na szczyt 200-metrowej skały, gdzie zbudował sobie pałac, którego ruiny są teraz atrakcją #1 na Sri Lance.
Kto bogatemu zabroni?
Mało?
Kazał sobie też wypucować na wysoki połysk kawałek ściany, żeby móc się w nim oglądać jak w lustrze.
A klatkę schodową ozdobić gigantycznymi łapami lwa. Bo fantazja jest od tego, aby bawić się na całego.
Widzieliśmy kilka zlanych potem pań z zamkniętymi oczami, prowadzonych przez przewodników.
Nie to, że wyśmiewam, jak ktoś ma lęk przestrzeni, albo boi się iść po metalowych kładkach przyczepionych na super glue do skały (a pod spodem przepaść), ale ciary mnie przechodziły dopiero jak pomyślałam, że ludzie tu wchodzili wspinając się po wgłębieniach wykutych w pionowej skale. Wątpię żeby żeby ktoś ich prowadził za rękę, nawet za najgrubszy napiwek.
Na szczycie wprawdzie nie ma nic poza zarysem murów, Rosjanami i jednym basenem, ale to nic nie szkodzi.
Pora przemieścić się w kierunku drugiego gwoździa programu.
Żeby życie miało smaczek, pojechaliśmy autobusem. Ekspresowym!
Dla zachowania spokoju ducha, lepiej nie wyglądać przez okno i cieszyć się faktem, że naprawdę pędzimy (w odróżnieniu od jazdy pociągiem).
Na północy Sri Lanki konkurują ze sobą dwa miasta: Anuradhapura i Polonnaruwa.
Jedno starożytne, jedno średniowieczne. Nie mogliśmy zwiedzić obu, dlatego po szybkim zorientowaniu w internecie Anuradhapurę zniszczyła Polonnaruwa (także dosłownie, bo w XI w. jedno najechało drugie).
Dobrym pomysłem (doskonałym pomysłem, ale nie moim, więc zostańmy przy dobrym) jest wypożyczenie roweru (300 rupii/os.; ~7 zł). Ruiny rozciągają się na kilka ładnych kilometrów, a jeszcze jak się okazuje, że bankomat nie chce przyjąć karty i na samo dojście do kasy biletowej, potem do bankomatu, potem na szukanie kolejnego bankomatu i powrót do pierwszego żeby spróbować moją (zadziałała!), to bez roweru byłaby bieda.
BTW, na Sri Lance kochają pieczątki. Jakikolwiek bilet wstępu musiał mieć 3 stemple i 4 parafki.
Trudnością może być bariera psychiczna przed wjechaniem rowerem na lankijską ulicę, gdzie pasy są tylko sugestią, a ruch obowiązuje lewostronny, ale jak człowiek daje sobie radę codziennie o 7 rano na poznańskiej Alei Niepodległości, to i na Sri Lance krzywda mu się nie stanie. Tylko raz odruchowo zjechałam na prawą!
W Polonnaruwie upał, małpy, świątynie, pałace i stupy.
Będę się upierać, że stupy to taki odpowiednik piramid, bo wysokie, wejść do nich nie wejdziesz, a służyły jako grobowce albo relikwiarze.
Polonnaruwa to dobre miejsce – lepiej późno niż wcale – gdzie można się nauczyć odpierać ataki panów sprzedających pamiątki. Nie policzę, ile razy wciskano nam zestaw 4 hebanowych słoni (look: mama, papa, daughter and son) i drewniane skatułki, których za nic nie damy rady otworzyć, tak są zmyślnie skonstruowane (niemniej, nie polecałabym ich do przemytu narkotyków).
Gorąc straszny, my – brudni, a obok wycieczki Japończyków ani trochę nie spoconych, w dodatku wszyscy w bialutkim skarpetach. Przypominam, że na terenie świątyń chodzi się boso, a w Polonnaruwie świątyń jest sporo. Jak to jest możliwe, że mój tiszert po jednym dniu noszenia nadaje się do śmietnika, a ich skarpety są nadal białe?
Pomysł na biznes: sprowadzać do kraju nie niemiecką, ale japońską chemię.
Skrzywiłam się, jak zobaczyłam że każdy element zinwentaryzowano poprzez namazanie korektorem numerka na kamieniu, a Tomek mówi, że przesadzam.
Serio, przesadzam?
Na tym zdjęciu po lewej Tomasz wygląda jak członek misji Apollo 11. Albo jak z Armageddonu.
Najdalej położona od wejścia jest Vihara Gal, czyli wykuta w skale świątynia.
Znowu obrazki z googla mnie trochę zwiodły. Na bank jest jakieś lokalne lobby, naciskające na usuwanie z wyników wyszukiwania grafiki wszystko, co oddaje realnie perspektywę posągów.
Ten Budda od prawej wygląda jakby kładł się spać, a tu niespodzianka – on umiera. To znaczy zasypiając, przechodzi w stan nirwany. I umiera.
Jaki super lifehack wymyślił Chamski Adamski. Po co szukać noclegu i od rana jechać kilka godzin do Colombo, skoro można pojechać nocnym pociągiem?
Po co jechać zwykłym nocnym, skoro można jechać pierwszą klasą?
Cały dzień snuliśmy fantazje o tym, jak będzie wyglądał ten nasz wagon 1. klasy: na pewno będzie klima, a czy dadzą wodę? A może i coś do jedzenia? Przed snem pooglądamy lankijskie seriale z wielkiej plazmy, a na koniec położymy się w czystej pościeli na kuszetce i obudzimy w Colombo. I to wszystko w cenie ulgowego z Poznania do Warszawy.
Zanim popukacie się w czoło: naprawdę mieliśmy podstawy, żeby tak myśleć, bo raz mijaliśmy taki pociąg z plazmą.
When expectations meet reality. Pociąg podjechał i minki nam zrzedły. Z wszystkich tych rzeczy zgadzała się klima, tylko na co nam klima w nocy?
Wagon różnił się od innych tym, że miał welurowe, tapicerowane siedzenia (a nie drewniane ławki), a ściany nie były chlapnięte olejną, tylko oklejone ‘drewnianą’ okleiną. Przy okazji dodam, że był to nasz najdroższy nocleg na wyjeździe. 53 złote, a nawet drinków nie dali.
Właściwie nie mam na co narzekać, byliśmy dobre 8 godzin do przodu, przed nami coś smacznego na śniadanie, a na 10:00 rano zajechaliśmy (pociągiem, niespodzianka) na południe do Galle. A w Galle to już ocean, plaża, świeże ryby i fort zbudowany w XVI w. przez Portugalczyków.
Nawiasem mówiąc, południowa linia kolejowa biegnie wzdłuż oceanu. I kiedy mówię wzdłuż oceanu mam na myśli dosłownie, nad linią brzegową wzdłuż oceanu. Nie żeby na Sri Lance nie zdarzało się tsunami, nie?
Spoko, pociągi są spalinowe, więc przynajmniej nie ma szans, że zerwie trakcję. O wszystkim tu pomyślano.
I ostateczny dowód na to, że pociąg na Sri Lance jest instytucją.
Ten pan sprzedawał złoto. Mój skąpy mąż nie kupił mi nawet łańcuszka. Wszystkie Lankijki miały przynajmniej złote kolczyki, a ja jak ta dziadówa – nic.
W następnym odcinku: rajskie plaże. Wreszcie?
